علی دایی بدون اینکه هیچ اشاره‌ای به نحوه تنظیم قراردادها داشته باشد فقط از آن دفاع کرد. آیا علی دایی نمی‌داند که هنگام تقسیم مبلغ قرارداد بازیکن فوتبال ته صف ایستاده و قبل از او کسانی هستند که سهم خود را از این گونه قراردادها بر می‌دارند؟
هیچکس منکر حق و حقوق بازیکن فوتبال نیست. در ژاپن هم بازیکنان فوتبال جزو اقشار پر درآمد جامعه هستند، ولی کل مبلغ قرارداد را بازیکن دریافت می‌کند و از روی همان مبلغ، درصد مشخصی را به مدیر برنامه‌های خود می‌دهد و مالیات آن هم مشخص است.
آیا علی دایی اطلاع ندارد در هر قرارداد خارج از عرف و دارای به قول خود فوتبالی‌ها «آبشن دار» در فوتبال ما چندین نفر سهم دارند و بازیکن فقط یکی از این چندین نفر است؟
اگر کسی که این دفاع تمام قد را کرده بود علی دایی نبود، می‌شد حدس زد که کاسبان این وضع آشفته، یکی از اسطوره‌های معتبر فوتبال را تحت فشار گذاشته‌اند تا با پا گذاشتن روی اعتبار خود این نابسامانی را توجیه کند، ولی علی دایی همیشه نشان داده است که فرد توصیه پذیری نیست و اگر نظری می‌دهد دقیقاً شخصی است و هیچ پشت پرده‌ای وجود ندارد. دفاع از قراردادهای خارج از عرف فوتبال در هر شرایطی دفاع از سیستم حاکم دلالی این روزهای فوتبال است و ناخواسته دفاع از ناحق محسوب می‌شود.
آیا آقای دایی این را می‌داند که اگر چنگال دلالی از روی دوش فوتبال برداشته شود، مبلغ تمام این قراردادها به یک سوم کاهش پیدا می‌کند؟
اگر می‌داند پس چرا از این شرایط دفاع می‌کند و اگر نمی‌داند کافی است نگاهی به اخبار رسانه‌ها بیندازد.
در ورزش این کشور مگر کشتی‌گیرانی مانند حسن یزدانی و امیرحسین زارع افتخار کمی کسب کرده‌اند که حتی ۱۰ درصد مبلغ قرارداد یک فوتبالیست معمولی را هم دریافت نمی‌کنند؟
آیا افتخارات تیم ملی والیبال کمتر از فوتبال است که بازیکنان آن حتی در رؤیای خود هم چنین قراردادهایی را نمی‌بینند؟
باز هم تأکید می‌کنیم که دعوا بر سر مبلغ درآمد خالص بازیکنان فوتبال نیست، بلکه درباره مشکل سهم کسانی است که نه فقط به فوتبال کمکی نمی‌کنند، بلکه مانند غده سرطانی به جان این فوتبال افتاده‌اند.