نایب رئیس اتاق بازگانی ایران و قطر گفت: درآمد قطر در دو دهه گذشته 1500 میلیارد دلار بوده اما در ایران با توجه به تحریم‌ها هیچ طرح توسعه‌ای نداشته و نتوانستیم از تکنولوژی روز دنیا استفاده کنیم و حتی نتوانستیم سرمایه‌گذار خارجی و تجهیزات برای استخراج و بهره‌برداری که رکن این کار است را جذب کنیم.
خورشید گزدرازی در گفت‌وگو با ایلنا، در ارزیابی برنامه‌های توسعه‌ای قطر در حوزه پارس جنوبی و همچنین اکتشاف میزان جدیدی از گاز در این میدان مشترک اظهار داشت: میدان گازی پارس جنوبی در سال ۱۹۷۱ کشف شد و کشور قطر از سال ۱۳۷۰ برداشت از این میدان را آغاز کرد. ایران نیز ۱۵ سال طول کشید که از این میدان برداشت داشته باشد، ۶۷ درصد از این منابع گازی مشترک سمت قطر و ۳۷ درصد سمت ایران است و با توجه به شرایطی که ایران به لحاظ تحریم و محدودیت تامین منابع مالی و تجهیزات داشته میزان برداشت حجمی قطر بیشتر از ایران بوده است.
وی با بیان اینکه در حال حاضر بیشترین درآمد از ال‌ان‌جی را قطر دارد، افزود: سال ۲۰۲۱ این کشور ۷۷ میلیارد دلار درآمد داشت و توانسته به دانش فنی و سرمایه‌گذاری مشترک که نیاز این منابع گازی است دسترسی داشته باشد. همچنین توانسته سهامدارانی که در حوزه نفت و گاز حرفی برای گفتن دارند مثل شل، توتال، اگزون‌موبیل را جذب کند و باتوجه به اینکه تحریم نیست توانسته از ظرفیت شرکت‌های بزرگ استفاده کرده و موفق عمل کند.
نایب رئیس اتاق بازگانی ایران و قطر گفت: درآمد قطر در دو دهه گذشته ۱۵۰۰ میلیارد دلار بوده اما در ایران با توجه به تحریم‌ها هیچ طرح توسعه‌ای نداشته و نتوانستیم از تکنولوژی روز دنیا استفاده کنیم و حتی نتوانستیم سرمایه‌گذار خارجی و تجهیزات برای استخراج و بهره‌برداری که رکن این کار است را جذب کنیم و از ظرفیت‌ها استفاده کرده و بهره کافی از این حجم از گاز ببریم.
وی با بیان اینکه باتوجه به اکتشاف جدید در قطر و برنامه‌هایی که در راستای افزایش تولید در دستور کار دارند ما در ماراتن برداشت از این میدان جا می‌مانیم، خاطرنشان کرد: ما در فصل سرما با ناترازی زیادی در حوزه گاز مواجهیم که مطمئنا در بحث مصرف گاز یک دغدغه و چالش عمده ایجاد کرده است، ما اکنون ۲۵۰ میلیون متر مکعب ناترازی داریم.
گزدرازی تاکید کرد: اگر در حوزه گازی بدنبال صادرات و ارزآوری هستیم نباید از صنعت روز دنیا، مشارکت با سهامداران و کمپانی‌های بین‌المللی و استفاده از تجهیزات روز دنیا غافل شد، هرچند صنایع داخلی ما تاحدی می‌توانند در این حوزه فعال باشند و بتوانیم از ظرفیت شرکت‌های داخلی استفاده کنیم اما این ناترازی در استخراج وجود دارد و ما نمی‌توانیم به اندازه قطر بردارشت کنیم.
وی ادامه داد: اکنون قطر خود را به عنوان یک صادرکننده گاز دنیا معرفی کرده و در غیاب روسیه می‌تواند به کشورهای اروپایی صادرات داشته باشد اما ما باتوجه به شرایطی که داریم از این میدان استفاده بهینه برای دآمدزایی نداشته‌ایم و دلیل آن هم این است که به دلیل تحریم برای برداشت با محدودیت مواجهیم، امروز قطر بزرگترین صادرکننده ال‌ان‌جی در دنیا است و مشتریان را خودش انتخاب می‌کند و باتوجه به ارتباطی که با دنیا در حوزه ال‌ان‌جی دارد با کشورهایی ارتباط برقرار می‌کند که از ظرفیت‌هایشان در زمینه دانش فنی و اقتصادی استفاده کند، ما در پساتحریم توانستیم تعاملاتی با خیلی از شرکت‌های بین‌المللی در پارس جنوبی برای سرمایه‌گذاری و توسعه و تولید داشته باشیم اما به دلیل تحریم کار با ایران را ادامه ندادند و اکنون ما نمی‌توانیم از ظرفیت سرمایه‌گذار و تجهیزات خارجی که رکن استخراج و بهره‌برداری است، استفاده کنیم.
نایب رئیس اتاق بازگانی ایران و قطر بیان داشت: اکنون بسیاری شرکت‌های پتروشیمی به دلیل نبود قطعه از دور تولید خارج شده و دچار مشکل شده‌اند، بنابراین تحریم‌ها یک اتفاق انکارنشدنی بخصوص در حوزه نفت، گاز و پتروشیمی است، برخی تجهیراتی که قبلا از کشورهای اروپای تامین می‌شد برای تعمیر و نوسازی با چالش مواجه شده و برخی واحدهای تولیدی خارج از سرویس هستند، هرقدر تجهیزات داخلی بتواند درصدی را جایگزین کند اما همچنان با مشکل مواجهیم و همین تولید و صادرات را با مشکل مواجه کرده است.
وی خاطرنشان کرد: یکی از اشکالات موجود رویکرد امسال دولت در راستای عوارض صادرات بر محصولات خام و نیمه خام بوده است ما به دنبال این هستیم که صادرات محصولات نهایی باشد که ارزش افزوده داشته باشد اما اکنون اکثر پتروشیمی‌ها اگر هم صادراتی هم داشته باشند، خام‌فروشی می‌کنند یعنی ارزش افزوده ایجاد نکردیم و دلیل آن نبود امکانات و سرمایه گذار خارجی بوده است.
گزدرازی یادآور شد: واقعیت این است که قطر در حوزه گاز از ایران پیشی گرفته و دلیل آن هم این است که شرکای بزرگ تجاری دارد که خود مصرف‌کننده محصولات تولیدی قطر هستند و دانش فنی هم در اختیار دارند و آن را در اختیار قطر قرار می‌دهند و همین نبود امکان و سرمایه ما را از توسعه خیلی از میادین باز می‌دارد و دسترسی را محدود می‌کند.