چرا با وجود گذشت حدود پنج دهه از انقراض سیستم استاندارد طلا برای ارزش‌گذاری پول‌های ملی، هنوز هم بانک‌های مرکزی جهان در حال ذخیره طلا هستند؟
استاندارد طلا تا پیش از دهه ۱۹۷۰ یک رویه جهانی بود که بر اساس آن، کشورها با تعیین نرخ مبادله ثابت بین پول ملی خود و مقدار مشخصی از طلا، ارزش پول کاغذی خود را به پشتوانه طلا حمایت می‌کردند.
مطابق این روش، هر واحدی از ارزهای جهانی دارای ارزش متناظری بر پایه طلا بود و افراد می‌توانستند پول کاغذی خود را بر اساس این نرخ با طلا مبادله کنند.
با وجود منسوخ شدن استاندارد طلا، بانک‌های مرکزی کشورهای جهان همچنان به ذخیره طلا ادامه می‌دهند.
چنان که مطابق آخرین گزارش شورای جهانی طلا، در سه ماهه چهارم سال ۲۰۲۳، ایالات متحده با ذخیره افزون بر هشت هزار و ۱۳۳ تن طلا صدرنشینِ کشورهای جهان است و آلمان (۳۳۵۲ تن)، ایتالیا (۲۴۵۱ تن) و فرانسه (۲۴۳۶ تن) در رتبه‌های بعدی قرار دارند.
بانک‌های مرکزی اغلب کشورها ذخایر خود را در دارایی‌های امن و نقدشونده از جمله ارزهای خارجی معتبر از جمله دلار و یورو، اوراق قرضه بین‌المللی و نیز طلا سرمایه‌گذاری می‌کنند.
در این میان، طلا افزون بر نقدشوندگی بالا، به دلیل همبستگی معکوس قیمت آن با نرخ دلار آمریکا برای بانک‌های مرکزی جذاب است. چون وقتی ارزش دلار کاهش می‌یابد، ارزش طلا بالا می‌رود. این رابطه به بانک‌های مرکزی امکان می‌دهد تا از ذخایر خود در دوره‌های نوسان بازار محافظت کنند و موجب حفظ اعتماد بین‌المللی به ثبات اقتصاد ملی خود شوند.
همچنین، رشد قیمت طلا در دوره‌های بحران اقتصادی و ژئوپلیتیکی می‌تواند به بانک‌های مرکزی در مقابله با تورم و افت ارزش پول ملی کمک کند.