نادرشاه افشار موسس سلسلۀ ترک تبار افشاریان در سال ۱۱۱۴ (ه. ش) است. نادر در میانه سده هجدهم میلادی در سال ۱۷۳۶ م. مصادف با سال ۱۱۱۴ ه.ش بعد از کشتن اشرف افغان دومین شاه سلسلۀ هوتکی که چندسالی صفویان را ساقط کرده بودند همچنین خلع شاه عباس سوم صفوی (ولیعهد تهماسب سوم) در شورای بزرگان دشت مغان، موفق به بنیان‌گذاری سلسلۀ افشاریه شد.
نادر که او را ناپلئون ایران نیز می‌خوانند موفق شد تا مرزهای ایران را به گسترده‌ترین حالت خود بعد از سقوط سلسلۀ ساسانیان برساند به نحوی که مرزهای ایران شامل مناطقی از جمله ارمنستان، گرجستان، جمهوری آذربایجان، افغانستان، تاجیکستان، بحرین، ترکمنستان، ازبکستان، پاکستان، عراق، کویت، ترکیه، امارات متحده عربی و عمان می‌شد اما بعد از مرگ وی، سلسلۀ افشاریه به سرعت از هم فروپاشید و قدرت میان دودمان زند، درانی‌ها و خانات قفقاز تقسیم شد.
نادر کسی بود که موفق به شکست سلطان محمد گورکانی پادشاه هندوستان در نبرد کرنال و فتح دهلی شد! پیروزی که غنائم و ثروت بسیاری برای افشاریان به همراه داشت.
مورخان از نادر به عنوان پادشاهی یاد می‌کنند که در هیچ جنگی شکست نخورد اما دورۀ پادشاهی دوازده سالۀ وی به دوره تقسیم می‌شود، هفت سال اولیه و پنج سال پایانی، نادر در هفت سال اول سلطنت خود موفق شد با پیروزی‌های متوالیش اقتدار رو به افول ایران را احیا کند اما یک عملیات ترور ناموفق سبب شد تا نادر به همۀ اطرافیانش بدبین شود و حتی رضاقلی ولیعهد خود را کور کند.
جنون و بدبینی مفرط نادرشاه سبب شد تا دوتن از افسرانش در یک اردوی جنگی که بیم دستگیری و جان خود را داشتند، شبانه وارد چادر فرماندهی وی شوند و نادر را به قتل برسانند.