هم میهن در یادداشتی به بررسی دستاوردهای سفر ابراهیم رئیسی به آفریقا پرداخته است.
این روزنامه نوشت: ایران، استحقاق و لیاقت میهمانی یا میزبانی قدرت‌های منطقه‌ای و جهانی را دارد، نه اینکه از این همه کشورهای مقتدر منطقه‌ای بریده و تنها به دامن کشورهای ورشکسته و عقب‌مانده جهان ازجمله ونزوئلا، کوبا، نیکاراگوئه، کنیا، زیمبابوه، اوگاندا و... پناه ببریم. این امر نشان از انزوا، سیکل معیوب و درنهایت ظلم به کشور باعظمتی مثل ایران است.
نگاهی به برخی شاخصه‌های کشورهایی که اخیراً میزبان سیدابراهیم‌رئیسی بودند این واقعیت تلخ را به‌اثبات می‌رساند و کام هر ایرانی را تلخ می‌کند.
اوگاندا کشوری است با حدود ۴۶میلیون جمعیت با مجموع تجارت خارجی حدود ۱۲میلیارد دلار که ۴میلیارد دلار آن را صادرات و ۸میلیارد دلار را واردات تشکیل می‌دهد. درباره جایگاه بین‌المللی اوگاندا همین‌‌بس که تنها ۲۲سفارت در کشورهای جهان دارد و میزبان ۴۱سفارت خارجی از حدود ۲۰۰کشور جهان است .
کنیا کشوری است با جمعیت ۵۳میلیون نفر و تجارت خارجی حدود ۲۱میلیارد دلار که حدود ۱۵میلیارد دلار آن را واردات و ۶میلیارد دلار آن را صادرات تشکیل می‌دهد. کنیا دارای ۵۶سفارت در کشورهای جهان و میزبان ۹۳سفارت خارجی است .
زیمبابوه نیز کشوری است با جمعیت ۱۶میلیونی که حدود ۱۳میلیارد تجارت خارجی دارد که ۶میلیارد دلار صادرات و حدود ۷میلیارد دلار واردات است. در پایتخت زیمبابوه ۴۲سفارت خارجی حضور دارند و این کشور نیز ۵۱سفارت در جهان دارد .
میزان تجارت این کشورها بیانگر جایگاه سیاسی و اقتصادی آنهاست و در حوزه صنعت و تکنولوژی نیز تکلیف‌شان مشخص است. در خبرها از میزان حجم یک‌میلیون‌دلاری صادرات ایران به زیمبابوه گزارش شده است. درحالی‌که مطمئناً هزینه سفر ابراهیم رئیسی بیش از این میزان است. به نظر می‌رسد دستاورد فنی و تکنولوژیک این سفر حتی از سفر ناصرالدین‌شاه به فرنگ کمتر باشد. به یاد داشته باشیم که در یکی از سفرهای ناصرالدین‌شاه دوربین عکاسی که پدیده‌ای جدید بود، وارد ایران شد، درحالی‌که در این سفر تنها هزینه و تعهدات بی‌نتیجه بر ایران تحمیل شد.