رضا نصری حقوقدان در رشته توییتی نوشت: بند 8 قطعنامه 598 شورای امنیت می‌‌‌گوید: «...از دبیر کل درخواست می‌‌‌کند که با مشورت با ایران و عراق و دیگر کشورهای منطقه، راه‌‌‌‌‌‌های افزایش امنیت و ثبات منطقه را مورد مداقه قرار دهد.
در «طرح صلح هرمز» که در سال ۱۳۹۸ در مجمع عمومی سازمان ملل توسط دولت ایران مطرح شد، پیشنهاد به کشورهای همسایه این بود که «مذاکرات منطقه‌‌‌ای» تحت لوای این بند از قطعنامه ۵۹۸ - یعنی در بستر حقوقی آن - صورت پذیرد. در واقع، این پیشنهاد نه تنها موجب می‌‌‌شد مذاکرات منطقه‌‌‌ای با پشتوانه حقوقی و وزن سیاسی شورای امنیت انجام شود، بلکه دغدغه برخی کشورهای همسایه مانند امارات - که خواهان حضور قدرت‌‌‌های بزرگ در این مذاکرات احتمالی بودند - را به صورت غیرمستقیم برطرف می‌‌‌کرد. حال که روند عادی‌‌‌سازی روابط ایران و عربستان - و به تبع آن عادی‌‌‌سازی روابط با کشورهای عضو GCC و مصر - رقم خورده، تاکید بر قرار دادن این سلسله مذاکرات تحت پوشش بند ۸ قطعنامه ۵۹۸ می‌‌‌تواند فواید زیادی در پی داشته باشد.
در واقع، اگر سند حاصله از این سلسله مذاکرات احیانا توسط یک قطعنامه جدید - که در آن قطعنامه ۲۲۳۱ نیز ذکر و ادغام شده باشد - مورد تایید و تصویب شورای امنیت قرار گیرد، نه‌تنها این توافق از زیر ضرب رقابت آمریکا و چین خارج خواهد شد، بلکه می‌‌‌توان آن را تکمیل‌کننده برجام تلقی کرد.
به عبارت دیگر، این توافق می‌‌‌تواند بحث حساسیت‌‌‌برانگیز «موضوعات منطقه‌‌‌ای» و بحث برنامه موشکی ایران - که همواره بهانه اصلی غرب و پاشنه آشیل ماندگاری برجام تلقی شده - را در عمل بلاموضوع سازد و از این رو احتمال نقض مجدد برجام توسط دولت آینده آمریکا را به شدت کاهش دهد. ضمن اینکه لابی ضد‌برجام در واشنگتن را - که لابی‌‌‌های عربستان سعودی و امارات عمده وزن آن را تشکیل می‌‌‌دادند - به صورت قابل ملاحظه‌‌‌ای تضعیف کند.