نخستین بار، چند سال پیش که خودرو آلپاین ای110 (Alpine A110) به بازار آمد، پشتش نشستم و خاطرات خوبی از آن دارم. حالا که به پایان تولید این خودرو کوچک پرظرفیت نزدیک می‌شویم و من دوباره با آن آشنا شده‌ام، شرمنده‌ام که باید بگویم فراموشم شده بود چه خودرو خوبی است. آلپاین حتی در مقایسه با فراری روما که پس از آن به بازار آمد، جایگاه خود را حفظ می‌کند و شاید بتوان گفت برای راننده متوسط، از آن هم جذاب‌تر است. یعنی به خوبی گرند تورر فراری است؟ در حد خودش بله.
در همین آغاز کار، نمره کامل را در ظاهر سبک‌قدیمی‌اش می‌گیرد. این خودرو تکرار آگاهانه یا حتی خودآگاهانه نسخه اصلی دهه ۱۹۶۰ است که آن را به نام رنو می‌شناختند و هنوز هم خوب کارساز است. زیاد تقلیدکارانه نیست. دیفرانسیل عقب و موتور وسط متمایل به عقب است، یعنی شاسی‌کوتاه است و کاپوت باریک و تیزی دارد. وجود چند «باله» بر کناره‌های خودرو جذابیت کلاسیک آن را بیشتر می‌کند و این نکته که با معیارهای امروزی خودرو کاملا جمعوجوری است (چهار متر و ۲۰ سانتی‌متر طول و یک متر و ۸۰ سانتی‌متر عرض دارد) باعث می‌شود بسیار اصیل‌تر به نظر برسد؛ بازگشتی به عصر پیش از نیمه‌‌شاسی‌بلند.
معمولا رنگ آن را در مایه خوشایند آبی مسابقه‌ای فرانسوی سنتی انتخاب می‌کنند، اما برای این نوع ویژه و جدید «ساوت‌بیچ کالر وی» که به نوعی حال و هوای میامی دارد، رنگ «صورتی کثیف» را برگزیده‌اند و آن را با رینگ‌های آلیاژی سفید براق و چند تکه رنگ صورتی در سراسر بدنه داخلی، تکمیل کرده‌اند. اگر به سبک دهه ۱۹۸۰ موهای خود را صورتی کنید و کفش پاشنه‌دار سفید بپوشید، می‌توانید سرخوشانه با رنگ خودرو اسپورت خود کاملا هماهنگ شوید. البته من آنقدر آلپاین را دوست نداشتم که این کار را بکنم.
بهترین چیز این خودرو، خوش‌ران بودنش است. از این ظاهر بانمک انتظار نمی‌رود که اینقدر در رانندگی قلدر باشد، در حالیکه خودرو پرنیرو و انرژی‌بخشی است؛ درست مانند بهترین انواع خودروهای اسپرت. البته آن را با لوتوس مدرن قیاس کرده‌اند، زیرا فلسفه ساختن خودرو آلپاین بسیار با تفکر کالین چپمن در ساختن لوتوس هم‌خوانی دارد [که گفته باشد]: «فقط کمی سبک‌ترش کن.»
ویژگی‌های آلپاین ای۱۱۰ ساوت بیچ
قیمت: ۵۶ هزار و ۳۶۸ پوند (طبق آزمایش‌ها با شروع از ۴۷ هزار و ۵۴۵ پوند)
حجم موتور: ۱.۸۱ بنزینی، هفت سیلندر خودکار، دیفرانسیل عقب (RWD)
قدرت خروجی (اسب بخار): ۲۵۲
حداکثر سرعت (کیلومتر در ساعت): ۲۵۰
صفر تا ۱۰۰ (ثانیه): ۴.۵
مصرف سوخت (کیلومتر به ازای هر لیتر): ۱۴.۴
میزان انتشار دی‌اکسید‌کربن (بر اساس دبلیو‌ال‌تی‌پی، گرم در کیلومتر): ۱۵۸
برای مثال، بدنه تمام‌آلومینیمی است و به هر حال چندان بزرگ نیست. درون خودرو هم چندان جادار نیست. با خودرو دونفره جمعوجوری سرو کار داریم، چون موتور توروبوشارژ ۱.۸ لیتری آن جای صندلی عقب نشسته است تا به جذابیت ممتاز و بی‌هیاهوی موتور آن به طرز چشمگیری بیفزاید که با اگزوز اسپرت تقویت می‌شود. درون خودرو با آن صندلی‌های خوش‌نشین سابلت و کمربندهای استوارشده در طرفین، خیلی جمع‌و‌جور است. مناسب نشستن آدم‌های تنومند است، اما خودرو کم‌ارتفاعی است و به هر حال جای چندانی برای بار و بنه ندارد. جاهای جمع‌و‌جور زیر کاپوت و پشت موتور، فقط در حد دو کیف برای گشت‌و‌گذار یک‌شبه فضا دارد.
اما در مورد قابلیت‌های کاربردی آن جای نگرانی نیست، زیرا موتور و جعبه‌دنده خودکار دوکلاچی این خودرو فوق‌العاده سریع و چابک، همیشه پاسخگویند؛ مخصوصا زمانی که دکمه قرمز جالبی را با علامت «اسپرت» واقع در کنار فرمان، فشار دهیم. خیلی خوش‌فرمان است، اما همیشه باید به یاد داشت که خودروی محرک‌عقب است و مقدار زیادی از وزن آن متمایل به عقب، در نتیجه عقبه آن گه‌گاه دچار لغزش‌های «دلنشینی» می‌شود. آلپاین شاید وجهه پورش کایمن یا کیفیت آئودی تی‌تی را نداشته باشد، اما به خوبی رقبایش می‌توان با آن رانندگی کرد و متفاوت است و برای برخی از ما دوست‌داشتنی است.
صفحه‌لمسی کوچک و جایگاه کنترل‌های رادیوی پشت فرمان که البته در فرانسه خیلی مرسوم است، تنها بخش‌های این خودرو است که در واقع می‌توان منسوخ نامید؛ نه کهنگی جذاب.
آلپاین اینک در پنجمین سال تولید، شاید چندان زمانی به پایان عمرش باقی نمانده باشد، اما آن طور که بعد از انتشار عکسی از رنگ‌بندی بدیع و جدید آن (از جمله«آبی لاجوردی») در توییتر فهمیدم، پیروان بسیار وفاداری، از جمله در ژاپن، برای خود فراهم کرده است. آلپاین‌های بعدی به گفته مالک، یعنی رنو، برقی خواهند بود که به نظر می‌رسد گریزناپذیر باشد و اگر همانند آلپاین‌های گذشته و حال باشند، همچنان دلپذیر و شگفت‌انگیز خواهند بود. همه‌شان بی‌درنگ جنبه کلاسیک پیدا می‌کنند.