دیگر به نماد محله گلابدره تبدیل شده است. سنگی عجیب در دل خانه‌های قد و نیم بالادست محله گلابدره که گزند ساخت و ساز‌های بی‌رویه در این محله در امان مانده و قلب سنگی‌اش پر از خاطرات روزگار گذشته محله است. داستان جالب این دوقلو‌های سنگی را در ادامه بخوانید.
شبیه دوقلو‌های به هم چسبیده‌اند؛ دوقلو‌هایی که نخستین ساکنان محله گلابدره محسوب می‌شوند. حتی روزگاری که خانه‌ای در گلابدره نبود و تا چشم کار می‌کرد تپه‌های سنگی و زمین‌های خالی دیده می‌شد، این دوقلو‌های سنگی روی تپه‌ای بر فراز محله گلابدره خودنمایی می‌کردند. اهالی محله گلابدره در شمالی‌ترین نقطه پایتخت، بالادست محله خود را به افتخار حضور پررنگ آن‌ها سنگ دوقلو نامگذاری کرده‌اند؛ به نام این دوقلو‌های سنگی که حالا دیگر به نماد این محله تبدیل شده‌اند.
پیش از دهه ۵۰ که خبری از ساخت و ساز در گلابدره نبود، سنگ دوقلو از چند کیلومتر آنسوتر بر فرار تپه‌ای بلند دیده می‌شد. اما پس از دهه ۵۰ با ورود اقوام مختلف و توسعه ساخت و ساز‌ها در گلابدره، خانه‌ها و آپارتمان‌ها حریصانه این سنگ‌های عجیب را محاصره کردند. اینکه سنگ دوقلو با وجود کمبود زمین در گلابدره محکم و استوار در دل این محله باقی مانده است روایت جالبی دارد. ساکنان نخست گلابدره هرجا که تخته سنگی وجود داشت، تراشیدندش و خانه ساختند، اما وقتی به سنگ دوقلو رسیدند هیچ ابزاری روی این دوقلو‌های سنگی کارگر نبود. نه تیشه‌ای آن را می‌تراشید و نه دستگاهی از مسیر شیب‌دار به آن بالا می‌رسید که سنگ‌ها را خرد کند. پس سنگ دوقلو ماند و نخستین ساکنان این محدوده که دورتادورش خانه ساختند.
از سال ۱۳۵۷ هم به‌تدریج ساخت‌وساز در اطراف سنگ دوقلو و بالادست محله گلابدره رونق گرفت و حالا دیگر این دوقلو‌ها در میان خانه‌های اطراف پنهان شده‌اند. با وجود این، سنگ دوقلو هنوز هم مثل گذشته‌ها برای کودکان محله گلابدره مثل یک هم محله‌ای مهربان است. غروب‌ها بچه‌ها روی سطح صاف دوقلو‌های سنگی می‌نشینند و از شمالی‌ترین نقطه تهران، چراغ‌های روشن شهر را که فرشی گسترده زیر پای گلابدره شبیه است تماشا می‌کنند.